Fietstocht door de Ooijpolder, de Düffelward en het Montferland

Doorkomstplaatsen
De Meern – Utrecht CS – (NS) Nijmegen – Ubbergen – Persingen – Nijmegen – Ooij – Erlecom – Kekerdom – Millingen a/d Rijn – (D) Bimmen am Rhein – Keeken – Düffelward – Rindern – Kleve – Wardhausen – Brienen – Griethausen – Emmerich am Rhein – Borghees – (NL) ‘s Heerenberg – Zeddam – Beek – Babberich – Herwen – Pannerden – Loo – Looveer – Huissen – Arnhem – (NS) Utrecht CS – De Meern
Solo. 122,41 km in 6:04:43; AvS: 20,13 km/u.
Wolkenvelden, later opklaringen. 17,1 – 26,5^o. NO kracht 2 – O kracht 2.

Fotoalbum →

(aanklikken in dit blog van een foto resulteert in een vergroting)

Vroeg opgestaan om voor deze mooie zomerse dag een fietstocht uit te stippelen. Met de trein naar Arnhem, daarvandaan de LF4a naar Brummen en dan de LF3 naar Deventer, om vanuit Deventer ten westen van de IJssel naar Zwolle te fietsen, me het teleurstellende tracé van de LF3 herinnerend dat ik op 27 mei vorig jaar aansluitend op de Sallandse Heuvelentocht fietste, aan de oostkant van de IJssel, door een onaantrekkelijk buitendijks landschap, zonder uitzicht op de IJssel.
Kort voor vertrek kwam een andere mogelijkheid bovendrijven. Waarom niet de Ooijpolder opzoeken? Jaren geleden was ik er onder slechte weersomstandigheden geweest. Toen was ik er erg van onder de indruk. Hoe zou het nu zijn, met dit mooie weer? Bovendien zou ik dan weer eens kunnen doorsteken naar Duitsland, net als vroeger. Met Google Maps de hoofdlijnen van de rit uitgezet: Nijmegen – Ooij – Kekerdom – Emmerich; vandaaruit op een of andere manier naar Arnhem fietsen en dan met de trein terug naar Utrecht CS.
Op de Leidseweg was een fietser druk bezig met zwalken om slecht wegdek te vermijden. Bellen hielp niet. “Links blijven” riep ik hard, om hem rechts in te halen. Hij schrok behoorlijk, viel nog net niet van zijn fiets.

Aanloopmoeilijkheden
In Nijmegen wilde ik aankoersen op de Waalkade en vandaaruit naar de Ubbergseweg, om dan de Ooysedijk op te rijden en te genieten van al het moois. Wegens wegwerkzaamheden was de Waalkade voor alle verkeer, dus ook voor fietsers, afgesloten. De Ubbergseweg was daardoor onbereikbaar. Ik dacht dit te kunnen oplossen door naar Ubbergen te fietsen. Dat pakte verkeerd uit. Het gebied waar ik wilde fietsen, lag aan de andere kant van de N325. “Kun je deze weg oversteken naar de Ooijpolder?” vroeg ik een tegemoetkomend meisje op de fiets. Ze wist het niet. Dat kon nog leuk worden!
Met de Gazelle op de schouder over een steile loopbrug geklauterd. Daarna linksaf, de polder in. Doodlopende weg! Terug en een eind verderop afgeslagen naar Persingen, een dorpje dat zich aan de horizon nadrukkelijk manifesteert door de op een terp staande kerk. Aan de overkant het met bomen begroeide heuvelland om Ubbergen, met een kloosterachtig gebouw hoog in de heuvels.

Zicht op Ooij

De Ooijpolder in
Van Persingen naar de rand van Nijmegen gefietst, op geleide van zeskante ANWB Ooij-fietsroutebordjes. Aan het einde van de Persingensestraat, die langs uitgestrekte weilanden en maïsvelden voert, kwam ik bij de Ooijse Bandijk uit. Links van de Ooijse Bandijk ging de Vlietweg de Ooijpolder in. Eigenlijk had ik die weg willen oprijden. Grote borden maakten echter duidelijk dat de weg niet toegankelijk was voor verkeer. Ik besloot de ANWB-routebordjes te volgen. Geen slechte keuze! Mooie uitzichten over wielen, waaien en poldergebied, met informatiepanelen over de steenindustrie die hier vroeger was en de schade die in de Tweede Wereldoorlog door bombardementen was aangericht. Boven een maïsveld zweefden twee ooievaars.
Een mooi uitzicht op Ooij, daar was het me om te doen. De weersomstandigheden van vandaag waren anders dan die van 1993 toen ik hier fietste. Toen was het regenachtig,waardoor de doortocht door het stille Ooij veel indruk op me maakte. Vandaag was het een zonovergoten dag. Een beetje teveel zonovergoten; moeilijke lichtomstandigheden. Niettemin een paar mooie foto’s kunnen maken.
Kekerdom, Millingen a/d Rijn, ik herinnerde me die namen nog van vroeger. De omgeving niet! Wat een genot! Niet alleen voor mij, maar voor tal van fietsers die hier hun vertier zochten.

Haus Keeken

Naar de Rijnbrug bij Emmerich
Voorbij Millingen a/d Rijn besloot ik het in het Duits als Privatweg bestempelde klinkerpad op de dijk te gaan berijden, om uit te komen in Bimmen am Rhein. Aan pauzerende wegwerkers gevraagd of ze een foto van mij konden maken bij wat zou kunnen doorgaan voor de grensovergang. Ze deden het liever niet, vanwege vuile handen wegens graafwerkzaamheden. Ze waren bang dat mijn camera daaronder te lijden zou hebben.
Volgens een toeristisch plaatsnaambord staat in Keeken een molen. In de verste verte kon ik geen wiekenkruis ontwaren. Een Engels sprekende wandelaarster zei dat verderop een aantal molens stonden. Dat bleken windturbines te zijn, bedoeld voor electriciteitsopwekking. Een foto gemaakt van een boerenhof, “Haus Keeken” genaamd, gebouwd in 1728, dat door een schilder in de witte verf werd gezet. En dat op het heetst van de middag!
Door naar Emmerich en de Rijnbrug, die ook op wegwijzers was aangegeven. Verdwalen was vrijwel onmogelijk. Ik reed links van wat in Nederland een provinciale weg zou worden genoemd, op een trottoir, bedoeld voor fietsers en voetgangers. De op- en afritjes bij zijstraten waren allesbehalve egaal. Ik kon er niet in volle vaart overheen daveren. Dat zou schade aan de wielen of de banden kunnen betekenen. De vaart ging er op die manier uit. Dat was een beetje jammer.

Wardhausen: spoorbrug

De veteraan
Bij Kleve niet de Zwanenburcht opgezocht, maar linksaf en langs een provinciale weg richting Emmerich. Binnen de kortste keren de dijk weer opgereden, richting Wardhausen. Daar werd mijn aandacht getrokken door een volledig verroeste brug. Dit bleek een monument te zijn: de uit 1865 daterende oudste Duitse spoorbrug van de vroegere spoorlijn tussen Zevenaar en Kleve.
Voor de brug was een rust- annex picknickplaats ingericht, met bankjes en tafeltjes. Terwijl ik foto’s maakte, streek een in een wit shirt gehulde oudere fietser neer, rijdend op een vaalgele Gazelle met commandeurs op de onderbuis, net als op mijn Gazelle. Op de bovenbuis stond “Champion Mondial”. Op een dergelijke fiets heeft wereldfietser Frank van Rijn jarenlang grote tochten gereden. “De oudjes doen het nog best!” riep ik enthousiast. “Bedoelt u ons?” vroeg de man. “Neenee, de fietsen!” was mijn haastige antwoord. En zo raakten we in gesprek over onze ervaringen als toerfietser. Zijn fiets was ruim dertig jaar oud, had vijf kransjes achter en twee bladen voor en had, net als mijn Gazelle Trim Trophy, een paar jaar aan de wilgen gehangen. Over de cliploze pedalen die hij bij zijn nieuwe fietsschoenen cadeau had gekregen, was hij erg tevreden. Hij zou zijn fiets voor geen goud voor een modern karretje willen inruilen. Met zijn stadsfiets was hij onlangs tegen een paaltje aangereden, waardoor die fiets total loss was. Zelf was hij er zonder kleerscheuren van af gekomen. Nieuwe fiets gekocht en een helm, want een ongeluk blijkt in een klein hoekje te zitten, zei hij.
Na van elkaar afscheid te hebben genomen, door naar de Rijnbrug. Vanuit de verte oogde de brug erg hoog, als een onneembare vesting. Dichtbij viel dat erg mee.

Emmerich: Rheinpromenade

Utereg m’n stadsie
Bij een uitwijkplaats vlak voor de brug, gestopt en de Gazelle tegen de reling gezet om een foto te nemen van het uitzicht over de Rijn. Een ouder echtpaar, rijdend op E-bikes, was op hetzelfde idee gekomen. De mannelijke helft van het echtpaar riep in onvervalst Nederlands: “Hee, UMC! U komt uit Utrecht!”. Een voor de hand liggende gedachte bij het zien van iemand die de versie-2013 van het Classico Giro Utrecht shirt draagt met het UMC Utrecht logo erop. “U werkt in het UMC!” was de volgende voltreffer. Hij vertelde bij het UMC Utrecht in behandeling te zijn, wat zijn reactie op mijn shirt verklaarde. Dat het UMC Utrecht hoofdsponsor was van de Classico Giro Utrecht en om die reden op het shirt vermeld was, nam hij voor kennisgeving aan. Zijn vrouw en hij – ze kampeerden op een camping in Tolkamer – maakten vandaag met de fiets een lus over Emmerich. Ze waren over de E-bikes uitermate tevreden. Met gewone fietsen konden ze deze afstanden niet afleggen. Dankzij de E-bikes was hun actieradius sterk vergroot.
In Emmerich werd het tijd voor een wat late lunch. Geen broodjeszaken gezien, wel patisserieën, maar daar ging mijn voorkeur niet naar uit. Neergestreken op het terras van Balkangrill & Steakhouse Restaurant “Rheinblick” aan de Rheinpromenade met zicht op de Rijnbrug. Een omelet ham leek me wel wat, en een alcoholvrij biertje. Ondanks de drukte – het terras was afgeladen vol – werd mijn bestelling snel geserveerd. De omelet loog er niet om: groot, goed gevuld en met als garnituur aardappels en rauwkost (sla, tomaat en paprika), voor € 7,50. Kom daar in Nederland maar eens om!

Zeddam: torenmolen

Koekje van eigen deeg
Naar ’s Heerenberg. In een flits langs “Gouden Handen”, een groot, uit 1909 daterend klooster dat tot 1971 aan diverse orden onderdak bood en daarna tot 2008 als museum fungeerde voor tal van uitingen van kunst en creativiteit. Tegenwoordig is het een appartementencomplex voor 45-plussers. Ik kende het nog uit de tijd dat het een museum was.
Door naar het nabijgelegen Zeddam. Wie als molenliefhebber door Zeddam rijdt zonder de torenmolen met een bezoek te vereren, weet niet wat hij mist. Deze molen is de enige nog werkende middeleeuwse torenmolen in Nederland en een van de oudste gemetselde torenmolens in West-Europa. Hij staat op een belt bovenop een heuvel, waarvan het beklimmen me gelukkig goed af ging.
Na een fotostop bij de molen, doorgereden richting Arnhem, in eerste instantie langs een provinciale weg met steile stukjes en veel vals plat. De warmte en de vermoeidheid deden me zwalken over het fietspad. In de volslagen stilte klonk achter me plotseling een ergernisvolle kreet. “Je moet uitkijken! Ik kan er zo niet langs!” Een racefietser, die in het voorbijrijden duidelijk maakte dat je als fietser rechts moet houden. Op mijn vraag waarom hij geen belsignaal had laten klinken, kwam gebrom als antwoord. Nou moe, maar hij had wel gelijk. In gedachten hoorde ik de veteraan bij de spoorbrug in Wardhausen nog zeggen dat een ongeluk in een klein hoekje zat.

Doorzetten!
Vanwege de vele huiswaarts rijdende automobilisten linksaf geslagen naar Babberich om uiteindelijk in te haken op de LF3 richting Arnhem. Links van de weg was er een rijwielzaak, Grimpeur genaamd, die met vette letters “Opruiming” adverteerde. In de winkel ging ik op zoek naar een shirt uit de regio ter herinnering aan deze tocht. Helaas, dat was er niet.
Voorbij Pannerden voerde een vrouwelijke toerfietser met een fiets met volle bepakking – fietstassen voor en achter en een slaapzak op de achterdrager – reparatiewerkzaamheden uit. Ze vertelde dat het schroefgat van de linker lowrider het begeven had, waardoor de fietstas steeds de grond raakte. Gisteren was de rechter lowrider defect geraakt, maar die had ze afdoende kunnen repareren. Ondanks deze tegenslagen en met vandaag nog 30 kilometer voor de boeg, was ze optimistisch over het verdere verloop van de fietsvakantie die ze voor ogen had. Daar kun je alleen maar bewondering voor hebben.

De Meern, 23 augustus 2013
Theo van Berkel

Fotoalbum →